Dziura Stanikowa Niżnia
Na mapach: 
49°16′05″N 19°52′50″E/49,268000 19,880639
49°16′05″N 19°52′50″E/49,268000 19,880639| Plan jaskini | |
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Położenie | |
| Właściciel | |
| Długość |
17 m |
| Deniwelacja |
0 |
| Wysokość otworów |
1120 m n.p.m. |
| Wysokość otworów nad dnem doliny |
0 m |
| Ekspozycja otworów |
ku NW |
| Data odkrycia |
1882 rok |
| Odkrywca | |
| Ochrona i dostępność |
nieudostępniona |
| Kod |
(nr inwentarzowy PIG) T.B-09.03 |
Położenie na mapie Tatr  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
| 49°16′05″N 19°52′50″E/49,268000 19,880639
| |
Dziura Stanikowa Niżnia – jaskinia w masywie Hrubego Regla w Tatrach Zachodnich[1]. Znajduje się w górnej części orograficznie lewej odnogi Stanikowego Żlebu, w pobliżu Dziury Stanikowej Wyżniej, u podstawy północnych stoków Czerwonego Gronika, na wysokości 1120 metrów n.p.m. Jaskinia jest pozioma, a jej długość wynosi 17 metrów[2].
Opis jaskini[edytuj | edytuj kod]
Jaskinię tworzy duża sala, do której prowadzi niewielki otwór wejściowy znajdujący się pod dużym okapem[3].
Przyroda[edytuj | edytuj kod]
W jaskini można spotkać mleko wapienne. Ściany są wilgotne, brak jest na nich roślinności[4].
Historia odkryć[edytuj | edytuj kod]
Jaskinię odkrył Gotfryd Ossowski w 1882 roku. Jej plan i opis sporządził Kazimierz Kowalski w 1951 roku[4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Tatry polskie. Mapa topograficzna 1:10 000. Zarząd Topograficzny Sztabu Generalnego WP, Wydawnictwo Czasopisma Wojskowe, 1984.
- ↑ Jaskinie Tatr [online], 24 sierpnia 2017 [dostęp 2018-10-21] [zarchiwizowane z adresu 2017-08-24].
- ↑ Jaskinie Polski, Państwowy Instytut Geologiczny – Państwowy Instytut Badawczy, [online], jaskiniepolski.pgi.gov.pl [dostęp 2017-10-09] (pol.).
- ↑ a b Jaskinie Tatrzańskiego Parku Narodowego. Jaskinie Doliny Chochołowskiej i dolinek reglowych, Grodzicki J. (red.), PTPNoZ, Warszawa 1991, str. 153, ISBN 83-00-03525-7